Een tuin die groeit

Een moestuin is elk jaar weer een prachtig avontuur. Plannen maken wat je gaat verbouwen, een mooi schema, maar dan heb je tig onvoorspelbare variabelen die maken dat het heel anders wordt dan je gedroomd had,  zoals muizen, kevers, tijdsgebrek…etc. Een moestuin bij een zomerhuis waar je niet vaak bent leert je nog meer to go with the flow. Je kan niet anders. We tuinieren hier met de goden. Ik heb de prachtigste fantasieën over hoe het er uit komt te zien, korenbloemvelden met klaprozen en zonnebloemen, Russische rode reuzenkool naast  tere oranje cosmea’s, en dan het veld met oude zaadjes, een verrassingspakket. Het enige wat ik hier kan doen is in mei frezen en spitten, een prachtig plan bedenken, inzaaien en afwachten. Het is doorwerken en opschieten, we hebben maar een weekje. Op rijtjes zaaien, stokjes erbij  en goed noteren in het tuinschrift is een absolute must. Meestal hebben we nog maar een dagje om het geheel te bewateren en dan is het weer op huis aan. Terwijl wij in Nederland zijn groeit hier langzaam een moestuin en een klaprozenveld. Dat wil zeggen, als er af en toe een buitje valt. Als de reeën niet voorbijkomen, of de jonge koeien uitbreken. Wanneer we dan eind juli hier weer komen, is alles wat kaal was in mei, prachtig begroeit. Het enige wat we dan nog hoeven doen is een weekje wieden met de rijtjes en stokjes als leidraad. Met een beetje hulp van de goden kunnen we uien en aardappels oogsten, pasta met heerlijke kruidenpesto maken. En elke ochtend opstaan en kijken naar de klaprozen en korenbloemen. Een tuin groeit grotendeels vanzelf. Vaak veel mooier dan ik had bedacht. 

Vandaag gaan Amandine en Linzer Delikatess eindelijk de grond in. Dat zijn de aardappelen van het jaar in onze Zweedse tuin.